Zaterdagmiddag 13:00, strak van de zenuwen ben ik er klaar voor. Vers gebakken pannenkoeken op verzoek van Job in de auto. Een grote schaal gesneden perssinaasappels op verzoek van Cas in de auto. Een handdoek en vuilniszak mee voor de autostoel. Hoezo zul je denken. Als je kampioen wordt, is het binnen de voetbalwereld blijkbaar de gewoonte dat de coach en trainer een bierdouche krijgen. Nou zijn mijn jongens gelukkig niet in die leeftijd maar een bidon water voldoet ook. Op de club een grote groep ouders die klaar staat om mee te rijden. Er zijn ook ineens veel broers en zussen die mee komen. Mijn team is gezond gespannen.
Als we wegrijden neem ik nog de verkeerde route. De Sluis is natuurlijk nog dicht en de hele stoet achter mij moet ook draaien. Oh wat erg die zenuwen, haha.
In de kleedkamer spreken we de jongens toe. Het is nog niet gespeeld en we moeten gelijk vol er tegen aan. Als we op het veld komen, zie ik dat er nog veel meer mensen naar Ratti zijn gekomen. Allemaal om mijn jongens te zien spelen. Wat word ik hier blij van. En wat verdienen ze dit. Alle wedstrijden nog onverslagen. Top al dit publiek.
Zoals al gezegd, we moeten vanaf de eerste seconden er vol tegen aan. En binnen 10 minuten is het zover, het eerste doelpunt en wel gescoord door Lucas. Fieuw, de kop is er af. Even een diepe zucht. Heerlijk, we staan met 0-1 voor. En nu door, vol gas er over heen. En dat lukt, na 3 minuten scoort Lucas weer en is het 0-2. He he, dat is fijn. Nog steeds natuurlijk niet klaar maar het geeft wat meer lucht. Maar dan gebeurt wat ik steeds vreesde. De jongens laten hun spel verzwakken en gaan in het type voetballen mee van de tegenpartij. Er wordt paniekvoetbal toegepast, ballen komen niet fatsoenlijk aan, we worden slordig en na 10 minuten staat het opeens 1-2 en 3 minuten later staat het 2-2. Wat gebeurt hier?!?!? Met enorm gemopper vertrekken we naar de kleedkamer. De jongens zijn stil en bijna niemand pakt een sinaasappelpartje. Ze zijn boos. En terecht. Het slaat namelijk nergens op wat we nu aan het doen zijn. De jongens ontvangen een flinke preek van Xaran. Hij ziet nu een ander team spelen dan het team hij elke keer getraind heeft. Ze laten zich meetrekken naar het niveau van de tegenpartij. Nergens voor nodig.
En die preek heeft geholpen. Na ongeveer 10 minuten spelen knalt Boet hem er eindelijk in. En 10 minuten later lukt het IJsbrand om de keeper te passeren. We staan nu weer op winst. Dat is ook het tijdstip dat Houx gebeld wordt om de shirts dan toch te laten drukken. Het wordt nog een paar keer heel spannend omdat Ratti dicht bij ons doel komt. Maar Dylan weet de tweede helft de score van Ratti op de 0 te houden. En dan klinkt het eindsignaal. WE HEBBEN GEWONNEN, WE ZIJN KAMPIOEN!!!
We bedanken de scheids en de lijnrechters en nemen het applaus van al het publiek in ontvangst. En uiteraard komt dan toch echt de douche. Xaran zet het em nog op een lopen en ik denk alleen maar. Kom maar op! En ja, Pepijn geeft me de volle laag. En compleet gevulde bidon in mijn nek. Hahah, heerlijk dit. Wat ben ik trots op mijn jongens.
Aangekomen bij de club blijkt daar ook wat te zijn geregeld. De volledige supportersvereniging staat voor de ingang van het clubhuis en ze hebben een gang gemaakt waar de jongens, Xaran en ik door heen mogen lopen. En ze roepen allemaal keihard “Kampioenen”. Een link naar het filmpje vindt je op de Facebook pagina van onze club. Wat een geweldig ontvangst! Krijg er kippenvel van. Daarna is er in het clubhuis voor iedereen patat en drinken. Gerard heeft het allemaal goed onder controle. En als iedereen vanaf het terras binnen gehaald is, houdt Herman nog een mooie speech voor mijn team. Er wordt regelmatig geklapt door de hele kantine. De jongens zijn toch wel onder de indruk. Maar ja, dit is waar ze het hele seizoen keihard voor gewerkt hebben.
Nadat Xaran en ik de jongens ook nog de hemel ingeprezen hebben gaan we naar het veld en daar krijgen alle jongens een kampioenshirt en een medaille uitgereikt. Elke speler krijgt van mij een mooie tip voor komend seizoen en een prachtige top van afgelopen seizoen als compliment. Ze vinden het super al die aandacht. Aan het gelach bij sommige tips is te merken dat ze dingen herkennen die ik benoem. En dan dan nog een foto met het immens grote zwarte spandoek met Kampioenen erop en nog een teamfoto in het goal. We drinken nog wat en krijgen ook nog appeltaart met slagroom. Wat een feest. Maar dan is het echt klaar. Gelukkig hebben verschillende ouders met smartphones foto’s gemaakt en had Fred een serieuze camera mee. Dus gelukkig hebben we de foto’s nog.
Met hartelijke voetbalgroeten,
Maaike
